In een vorig blog (De knop is om!) heb ik je al verteld hoe ‘de knop’ bij ons om ging. Wij werden niet verrast met een zeer spontane zwangerschap (ik had een spiraaltje). Maar voor ons was het een bewuste keuze om actief aan de slag te gaan en proberen zwanger te worden.
Bijna 100 dagen wachttijd
Zoals je misschien al gelezen had, wij hebben uiteindelijk in augustus 2016 mijn spiraaltje eruit laten halen. Volgens de huisarts kon ik na drie dagen een ‘onttrekkingsbloeding’ verwachten, zoals dat dan zo mooi heet. Maar ik was nu direct al vruchtbaar. Bij sommige voorbehoedsmiddelen kan het een poosje duren voordat de hormonen je systeem uit zijn en dus voordat je vruchtbaar bent. Maar bij het spiraaltje zou ik hier geen last van hebben. Wel raadde hij aan om even een cyclus af te wachten en eerst gewoon ongesteld te worden voordat we zwanger raakte. Maar hij wenste ons vooral veel plezier.
Geen bloed geeft moed
Na drie dagen kwam inderdaad de verwachtte onttrekkingsbloeding. Mijn lichaam had braaf geluisterd naar de huisarts. Deze bloeding duurde ook nog eens keurig drie dagen. Ik was helemaal happy. We zouden nu echt officieel dan alles kunnen proberen. Uiteraard had ik op vakantie mijn eerste ‘zwanger worden’ boek al verslonden (ik hou van veel informatie krijgen). Dus ik was me er enigszins van bewust dat het nu dan zo’n twee weken zou duren; dan zouden we vruchtbaar zijn en dan twee weken daarna zouden we al positief kunnen testen. Zo terugkijkend schut ik vooral mijn hoofd nog eens om mijn (heerlijke) naïviteit.
96 dagen later…
We zouden er vooral niet te veel ‘mee bezig zijn’. Dat was het idee. Gewoon het gezellig maken (seks dus) met z’n tweeën en dan zou het vast wel goed komen. Zo gezegd zo gedaan. Ik wist wel dat er eigenlijk nog een ongesteldheid moest komen, maar dat hoefde natuurlijk helemaal niet als alles voorspoedig liep!
Uiteindelijk heb ik in de drie maanden daarna nog twee keer aan de telefoon met de huisarts gehangen. Mijn ongesteldheid kwam maar niet!
“Ben je dan echt niet zwanger, Linda?”
“Nee! Ik heb vanochtend nog getest, we zijn niet zwanger!”
Uiterst gefrustreerd (zowel mijn huisarts als ik) hebben we afgesproken dat ik nog twee maanden moest wachten, was ik dan echt niet ongesteld geweest dan kon ik een doorverwijzing krijgen naar een gynaecoloog. Het was waarschijnlijk gewoon mijn lichaam wat nog wat tijd nodig had. Ik moest maar geduldig zijn.
Gelukkig werd uiteindelijk mijn geduld beloond en na 96 dagen werd ik dan echt ongesteld! Ik was zo blij! Mijn lichaam deed weer wat het moest doen! Halleluja. En tja; die jubelstemming duurde ook ongeveer een halve dag voordat ik hardnekkig herinnerd werd waarom ongesteldheid zo vervelend was – auw.
Cyclus in kaart
Omdat ik hoopte dat ik nooit meer zo lang moest wachten en omdat ik toch wel bang was dat ik geen eisprong had. Ben ik begonnen met mijn cyclus in kaart te brengen. Ik hoefde daarna gelukkig ook niet meer zo lang te wachten. Tussen mijn eerste ongesteldheid en de volgende zaten ‘maar’ 37 dagen en de ronde daarna 45 dagen. Wel lang dus, maar niet onmogelijk. Inmiddels zitten we dus inderdaad pas in ronde 3 (of vier als je die van 96 dagen meerekent)!! Dat ben ik me heel bewust, we zijn pas net begonnen. En ik heb ook alle hoop dat we binnenkort zwanger zullen zijn.
Liefs Linda
Samen Zwanger Worden 
Een gedachte over “De knop is om! – deel 2”